Genç Fikir İvriz

                                                                                                              Ana Kucağı Ağaçlar                                                                                                                                                                                                           

             Kaç şiir yazıldı kim bilir; sallanan yapraklara dair? Kaç milyon ilham fısıldadı ağaçlar şairlerin yüreğine? Kaç milyar huzur taşıdı fidanlar yer ve göğe? Kaç hayvanın yuvası oldu şefkat dolu dallar? Kim bilir ne kadar çok oksijen tanesi açtı gözlerini yeşil yapraklardan dünyaya?                                                                               Sanatçıların içine işleyen bu ruh, yapraklardan bulutlara uzanan özgürlük bağındandır. Sonsuzluğa dikilen bir umuttur her fidan.                                                                                                                                                  Her ağacın her meyvesinde başka bir hayat, başka bir yolculuk başlar. Kimi ilaçlanıp satılır, kimi yem olur hayvan dostlarına, kimiyse çürüyerek düşer dalından. Ama bazıları var ki; ne çürür, ne yenir, ne düşer… Bir ömür boyu asılı kalır ince dalında. Nice rüzgârlar gelir ama düşüremez onları. Ağaçlarına yapışmış birer parçadırlar adeta. Sırları yerden göğe uzanan sahiplerindedir.                                                                                               Siz mezar başında Çınar, deniz dibinde Palmiye, Gülhane’de Ceviz Ağacı’sınız. Gökte Kavak, dağda Çam, bahçede Elma’sınız. Güneşle dost, toprakla sırdaş, kuşlarla arkadaş, sincapla kardeş, gökle yoldaşsınız. Ana kucağısınız tüm canlıların.                                                                                                                                              Söyleyin başka hangi canlı var meyvelerinden besin, dallarından yuva, yapraklarından örtü yapan canlılara?                                                                                                                                                                               Ah ne yazık ki sizlere; bir zamanlar tüm dünyayı kaplarken, şimdi beton yığınlarının arasında yer arıyorsunuz kendinize! Ne yazık ki insanlara, kendi sonlarını getiriyorlar böylece.  Kesilen her ağaç, yakılan her orman, yok edilen her yaprak tanesi, doğa anayla birlikte insanlığın da katlidir.                                                                   Atardamarlarımıza kıymayalım efendiler.                                                                                                               Silah sıkmanıza, savaş çıkarmanıza gerek yok. En büyük kurşunu doğaya sıkmaktasınız. Bilmiyor musunuz ki; ağaçsız dünya, hayatsız dünyadır. Söyleyin kim koca bir ömür boyu çalışıp size bedava oksijen üretecek? Kim süsleyecek yeryüzünü rengârenk yapraklarıyla? Gökdelenleriniz mi, alışveriş merkezleriniz mi, otoyollarınız mı, fabrika bacalarınız, egzoz borularınız mı? Söyleyin bunlar hayvanları barındırabilir mi içinde? İnsanlığı, huzuru, dünyayı koruyabilir mi? Akciğeri olabilir mi dünyanın?  Milyonlarca ilham estirebilirler mi şairlerin kalemine? Bunlar kalem üretebilir mi bir başlarına?                                                                                            Peki ya tüm bu savurganlıklarımıza ne demeli? Öksüz kalan geri dönüşüm kutularına?  Önlemek ellerimize baktığı halde durduramadığımız dev israf dağlarına?  Çöp yığınları arasında kaybolan tonlarca kâğıda? Onlardan nasıl özür dileyeceğiz günü geldiğinde? Hangi yüzle çıkacağız karşılarına; onlar tüm sevgisiyle kabul etmişken bizi doğaya?                                                                                                                            Doğa ananın en büyük eseridir orman. En kuvvetli kanıtıdır ağaçlar evrendeki şaşmaz düzenin.                        Gelin şimşek olup çakalım, bulut olup yağalım, yıldız olup parlayalım ama yeter ki, ağaçları kurtaralım.

                                                                                                                                                                                                                                                                                                  İlker Keleş